DE ZON GAAT NIET ONDER TE NURMES.

Om zeker een goed plaatsje vast te krijgen, vertrokken we enkele dagen vroeger naar Finland. Dat was een goed idee, we vonden een aangenaam plekje tussen de bomen, niet ver van de feesttent en het sanitair.

Als welkomdrink kregen we een onbekend vocht voorgeschoteld, waarvan we beter de samenstelling niet kennen.

Na dit feestje was de meeting eindelijk gestart. Het uurrooster werd bijna steeds stipt nageleefd. Het was wel een hele opgave om alle activiteiten te volgen: Vlooienmarkt (Het meest interessante trefpunt), touwtrekken, waterspelen, schoonheidswedstrijd (Waar Dhr Kinart een welverdiende 6e plaats in de wacht sleepte met zijn prachtige ami 6), Gymkana met Belgen in de finale (D'huyvetter) en als neusje van de zalm voor onze landsroem, de songcontest met een Belgisch bisnummer!

Ons landje was wel goed vertegenwoordigd met 29 aanwezige wagens.

Er werd ook een avond besteed aan de voorstelling van de kandidaten voor het wereldtreffen van 1997: Nederland kwam uiteindelijk uit de bus.

Wat nog? 1204 wagens ter plaatse, 2680deelnemers, 29 landen vertegenwoordigd: (Fin 523, D 244, F 72, CH 66, NL57, GB 39, Slo 32, S 31, B29, DK29,A 22, N 14, P 1 1, 1 9, GR8,CS 8, L6, H 2, E 1, MC 1). Lekkerder bier dan aangekondigd en het leven in Finland was tenslotte niet verschrikkelijk duur.

Ons grootste probleem was de afwezigheid van volledige duisternis s'nachts. Slapen gaan om 2u. s'morgens als de zon opkwam, bleek een probleem te zijn.

Er waren natuurlijk klachten (dikwijls ongegrond): We moesten vroeg uit de veren om van een warm stortbad te genieten, maar in het algemeen mogen we deze wereldmeeting als een groot succes beschouwen! De organisatie was piekfijn en goed opgebouwd.

De organisatoren hadden wel op meer deelnemers gerekend (wij ook), maar ze verklaarden rond te komen voor de verschillende financiële posten. Dus, zeker geen verlies voor de kas.

Zondagavond werd het nogal bont met het vrije podium: Vicky en haar vrienden gaven een echt zang optreden weg. Dit viel zodanig in de smaak van het publiek, dat de voorzitter met veel moeite de tent dichtkreeg rond 3 u 's morgens! De rest van de nacht werd dan maar uitgedaan met gedoopte koffie naast onze tentjes. Het afscheid was voorzien om 9 u. maandagmorgen, maar het werd opgeschoven naar 11 u. Tenslotte vertrokken we naar Helsinki om er de Finnjet huiswaards te nemen, waar het werk ons wachtte. We zullen zeker wel veel talrijker zijn bij Peter en Sonia in Slovenie binnen 2 jaar, maar dat is een ander verhaal!

Antwerpen - Nurmes + 2.300 km (23,24,25,26 en 27 juli 1993)

AI een dag eerder dan voorzien vertrokken wij naar net Noorderlicht. Alles hadden we mee; zo bleek later; zelfs de zon: zoals gewoonlijk werden we bij elke grote Germanenstad getrakteerd op file rijden. (Prettig is het dan om eens tegen amper 20 Km/uur al die Duitse kanibalen in hun Porchkes of BMW-kes voorbij te steken). Natuurlijk waren wij 1 dag te vroeg in Travemunde. Van de tijd maakten wij gebruik om de stad te verkennen.Tijdens onze stroperstocht tikten we nog 3 geiten op de kop (voor bij ons kollektie!!!) .s'Namiddags keerden we terug naar de haventerminal.
Omstreeks 16.00 h. arriveerden de eerste Huppelfreaks van de groepsreis. Tegen 21.30 h. was de groep kompleet. Eens aan boord van de ferrie kropen we bijna onmiddellijk tussen de lakens.

De rit door Zweden begonnen we ook al op ons gemak. Al gauw stak bijna de hele groep Huppelgeiten ons voorbij. Ondanks ons laag tempo arriveerden wij toch als eersten bij de ferrie in Stockholm. Zelfs met het vrij duidelijke stadsplan was een groepje Huppelaars verloren gereden in het centrum,...
Begeleid door een taxi kwamen ook zij uiteindelijk terecht.

Aan boord van deze ferrie had ik een gezamelijk Scandinavisch Buffet voorzien het geduld werd rijkelijk beloond. We kregen zelfs de beste plaatsen aan het achterdek. De rekening echter viel vrij hoog uit om naar onze voorzitter te zenden, wij besloten maar om het etentje voor eigen rekening te houden.

De afspraak in het Nationaal museum van Helsinki ging ook door. Het gebrekkige Engels van onze gids bleek toch nog verstaanbaar. Na Helsinki reden we in konvooi verder naar Kotka; de thuishaven van onze Finse broer Freddy. Freddy had de pers ingelicht over onze komst; gevolg, de volgende morgen stond de bijna voltallige groep in de krant. Langs de grenszone met Rusland reden we in konvooi verder naar het Noorden. Jan en Sabine probeerden nog om te voet de grens over te steken,... de afstand bleek te groot zodat zij bij de Finse post reeds rechtsom keerden. Tegen 20.00 h. reden we Nurmes binnen.

De wereldmeeting 28/7 tot 2/8/93 NURMES FINLAND

Al de eerste morgen moesten wij vanwege een korte hevige regenbui onze tent ontruimen. Het ding was dan wel waterdicht maar in de omgekeerde richting. Als ik de rits opentrok dreven onze slaapzakken als het ware mee naar buiten. We besloten om zeker te spelen, en huurden een blokhut. Nadat we alles hadden verhuisd en uitgepakt vonden we de zon in ons valies. De wolken dreven weg, Gedurende de hele meeting profiteerden we van het mooie weer en temperaturen tot bijna 30°C. Van het meetinggebeuren heb ik zelf niet zo veel gezien. Overdag openden wij de clubshop, s'avonds deed ik dienst als tolk op het secretariaat. Er werden + 1850 voertuigen ingeschreven waarvan er toch nog + 1200 gebaseerd waren op een 2 Pk, AMI of Dyane. Wel werd er een nieuw record deelnemende landen genoteerd. De Belgen waren vertegenwoordigd met 29 voertuigen. Gezien de afstand voor ons landje toch nog veel.

Het programma was goed gevuld met spelen voor groot en klein. Bij de kinderspelen behaalde ons landje een eervolle 3e plaats (Nadia, ... onze eigen dochter). Bij de groten deden wij het iets minder, maar meedoen was belangrijker. Ons clubke kreeg wel enige bekendheid door de HUPPELSINGERS. Ja, onze eigen Rock-groep. Tjerk, Rik, Beer en Natasja aangevoerd door "The man that looks like a lion", dubbelganger van Elton Jhon en al ge-immiteerd door Toots Tielemans. Niemand minder dan DEN ALAIN. DE HUPPELSINGERS werden bijgestaan door de twee Huppel-heup-wiegende schoonheden, Knap Marl-eendje en sexy Framboos. Op zaterdagnamiddag hadden wij al de Belgische kindjes uitgenodigd om pannekoeken te komen eten. Spijtig genoeg hadden we er net een beetje te weinig voor iemand die te laat kwam. (De volgende keer bakken we er meer hé Theo). Tijdens het songfestival dan behaalde ons groepke de eerste plaats met overdonderend succes. Van het geweldige applaus scheurde de tent bijna uit mekaar. Het publiek vroeg zelfs nog om bis-nummers ;maar rockers krijgen ook dorst .

De reis door Lapland en de terugkeer tot kopenhagen

+ 4.500km van 2 tot 12 augustus 1993

Met Marleen en Hugo vertrokken we samen van Nurmes naar Rovaniemi tot bij de poolcirkel. Ook hier was het nog steeds prachtig weer. Net voor de poolcirkel trokken wij onze wollen trui en een dikke jas aan met het gedacht dat het aan de andere zijde van die witte streep veel kouder moest zijn. natuurlijk loos alarm. Onderweg nog moesten wij even stoppen voor Hugo. het bleek dat hij (en 't is genen Hollander ) zijn banden had kaal gereden tot op de ijzerendraad. Onze twee spruiten Nadia en Thierry sprongen zowat een gat in de lucht als zij samen met de enige echte kerstman op de foto mochten. Het werd zelfs nog beter als de oude baardige man hen verwelkomde in het Nederlands. nadien gingen we in de stad om er kennis te maken met enkele typische Lappengerechten (smakelijk). Met een bootje voeren we naar een rendierenfarm even ten Noorden van de stad. Wij werden ontvangen door een kleine Lap en de vrouw des huizes. Na ons bezoek aan de hoofdstad van Lapland trokken we verder naar het westen. Bij de grens met Zweden bezochten we nog een houten kerkje uit de middeleeuwen. De etappe ging door tot in Slagnas ergens in het Zweedse binnenland. Tijdens de tocht werden we begroet door de vrij rondtrekkende rendieren.

Op 5 augustus vertrok Hugo alleen verder uit het stadje Vilhelmina naar het Zuiden. 1 dag later reed ook nog Marleen verder naar het Zuiden, terwijl wijzelf Westwaarts reden naar Noorwegen. Vanaf Asarna reden we alleen verder. Nabij de Noorse grens in een klein Lappendorpje Fjalnas stopte onze eerste solo-etappe. Volgende dag bezochten we het Noorse Roros en zijn kopermijn. Door de smalle bergwegen trokken wij naar kingebu en het olympisch dorp van Lillehammer. Hoe meer we naar het westen reden, des te hoger en steiler de bergen. Eens boven de boomgrens zaten we in de sneeuw en tussen de kudden geiten en schapen. Nabij een van de bekendste watervallen in Zuid-Noorwegen begon de afdaling naar de Atlantische kust en de fjorden. Na een halva dag fjorden rijden tegen amper 40 km/uur trokken we terug door de bergen naar Haukeligrend. (+ 250 km ten westen van Oslo). Hier bemerkten wij op onze beurt dat onze beide achterbanden geen profîel meer hadden. Het reservewiel bleek ook al zo slecht. Met achterbanden die op elk moment konden springen reden we toch verder. Door het slechte weer in Oslo waren alle blokhutten verhuurd. Even waren we verloren in het centrum van Oslo. Na bijna 3 uur in de verkeerschaos van het regenachtige Oslo zaten wij terug op de goede weg. In de buurt van de Zweeds-Noorse grens bleven we overnachten om s'anderendaags een gelijkaardige situatie mee te maken in Goteburg. Dan maar door tot Varberg . De volgende halte was kopenhagen waar we als alternatief in de plaatselijke jeugdherberg verbleven. Na twee dagen in het drukke Kopenhagen waren we terug aan rust toe en gingen verder op zoektocht richting Roskilde.

kopenhagen - Roskilde - Anwerpen + 1000 km 13 tot 15 augustus l993

De afstand van Kopenhagen naar Roskilde amper 50 km was niets vergeleken met wat we reeds hadden afgelegd. Na de bandenwisseling in kopenhagen voelden we ons weer veilig op de weg. Al vlug vonden we de geschikte plaats om onze twee laatste nachtjes door te brengen. in Roskilde bezochten we het vikingschipmuseum, en deden een kleine rondrit door de omgeving.
In Lejre, een klein dorpje, bezochten wij het historisch en archeologisch opzoekingscentrum. Al snel kregen we het gevoel dat de tijd hier had stilgestaan. De oude lemen gebouwen waren een schoon voorbeeld van hoe het er vroeger aan toeging. het centrum deed ook dienst als leermiddel voor de Deense jeugd. Ook wijzelf konden hier hout hakken, vuur maken door de oude methode (hout warm wrijven op hout), graan malen tussen 2 stenen en daarna van ons zelfgemalen graan ook nog brood bakken op het ondertussen gemaakte vuurtje. In een uitgeholde boomstam vaarden we een rondje op een plas water. Alles ging goed. Uitgenomen voor het vuurtje dat duurde te lang zonder de nodige hulpmiddelen. We begonnen onszelf te voelen als voorhistorische mens of oude vikings.

Na deze laatste dag gingen we s'avonds nog een rustig plekje zoeken om te vissen. Helaas waren de vissen ook met vakantie en moesten we maar een blikje vis opendoen bij het avondmaal.
De laatste etappe van onze reis reden wij in één dag uit. Na de korte ferrie Rodby-Puttgarden werden we als het ware opgeslokt door het Duitse monster: die autobahn met onderweg nogmaals de bekende files, parkeerden we omstreeks 22.00 h. ons autootje voor de deur. Weeral een vakantie voorbij.

Nog lang zullen we terugdenken aan de heerlijke periodes in het rustige hoge Noorden. Hopelijk komen wij nog eens terug om hier rustig te genieten van de eindeloze stilte. Maar niet getreurd, nog enkele weken en we trekken naar ons jaarlijks feest in Boechout .

Mister Suomi, Sabine, en Spruiten

10° Internationale meeting van 2 PK-vrienden

U merkt het, reeds de 10 de keer dat dit tweejaarlijks wereldgebeuren doorging, doch voor ons beidjes de eerste maal dat we dit konden meemaken. Daar de meeting deze keer in Finland was (iets voorbij Scherpenheuvel) werden er voor het vertrekken dan ook een aantal extra voorzorgen genomen. Het gebruikelijk ritueel van het inpakken en vooral het vergeten van bepaalde zaken werd dus aangevuld met het 100 % op punt stellen van het geliefd wagentje. Er was reeds eerder afgesproken met enkele clubleden dat we samen zouden vertrekken rond 7 u 's morgens. Dit was voor ons wel een voor-en nadeel, namelijk het samen vertrekken leek ons het veiligst want iedereen kent ons al hé, voorbij Gent rijden we al verloren; maar het gezellig, lekker, zacht, heerlijk,... bedje reeds verlaten om 5 u om op tijd te zijn zal wel velen verrassen. We hadden ons ook voorgenomen om zeker de valiezen een tijdje op voorhand klaar te hebben, maar het was nog erger dan normaal. Het inpakken verliep vlot tot 2 u 's morgens, ook al omdat we niet goed wisten wat mee te nemen naar het zogenaamde koudere Noorden.

Van alles voorzien vertrokken we dan richting Antwerpen waar we zouden aansluiten bij Bert, Inge, Cleo en Arno, Wolf en Ann, Jan en Noortje en Gert en Kris. De reisroute was reeds uitgestippeld (nog een geluk want wij hebben thuis met zoveel landkaarten) en we kenden die dan ook goed van buiten (en da geloofde). Dus wijle weg, of we iets vergeten waren waren we vergeten en zouden we wel zien. Het belangrijkste hadden we op zak: geld, een taal die iedereen verstaat. Nog een laatste keer getankt in ons teergeliefd landje en dan naar Holland (dat is daar waar tijdens de zomerrnaanden niemand meer woont want ge komt ze overal tegen). Na de keeskoppen moesten we een stuk door Duitsland trekken (het moet niet altijd omgekeerd zijn) om daar onze eerste plezierboot te nemen in Travemünde. Dit viel goed mee want we werden slechts een keer getreiterd door een file (ze wisten dat er een hele kudde dartelende geiten op weg was). Ondertussen zijn we ook wel 200 keer een bij bergaf supersnelle turboinjectieve en een bij bergop op sloffen gaande schildpadily gepasseerd: den Alain, Liesbeth en familier Dit kwam doordat wij af en toe wat uitrustten om te knabbelen, te drinken, te tanken, te pissen of te ... (gevolg van mijn eerder geschreven tekst). We moesten gewoon zorgen dat we op tijd de boot konden nemen. Dit was echter geen probleem daar we zo goed onze weg kenden, ja zelfs wij hebben eens op kop gereden als het een heel lange weg was (goed hé). Daar aangekomen kwamen we de andere uitgelaten fluppelaars zoals den Tjerk en Natasia, de Rik, Dirk, Guy, Ber, Hugo, Marino en Greta met kleine spruit Arno en zeker niet te vergeten onze reislij(ei)der Julien alias Mister Suorni met Sabine en gasten tegen. Zo was de Huppel compleet en konden we inschepen voor onze cruise naar Trelleborg (Zweuden)

Na een korte inspectie van het Viking scheepje vonden we toch de weg naar onze kajuit en werden we geleidelijk aan in slaap gewiegd (zonder kotsen). Daar wij nogal snurken en ik ferme zweetvoeten heb wou er blijkbaar niemand bij ons liggen en konden we dan ook ferm knorren. De volgende ochtend zetten wij voor het eerst in ons leven voet aan wal bij de Vikings en de gebarentaal kon beginnen. De douanier zei ons al dat onze lichten op moesten. We hebben maar met proberen uit te leggen dat we overdag genoeg konden zien of we stonden daar nu nog. Het doel van de dag was dat ieder op eigen tempo Stockholm bereikte. Dit lukte ons zonder kleerscheuren afgezien van het feit dat we in een naftepomp reeds betaalden met het verkeerde geld (als ge zoveel hebt) en we nogal moesten zagen in alle talen om dit terug te krijgen en afgezien van het feit dat we de overzetplaats niet vonden en we na een uur rond te bollen uiteindelijk een taxi bestelden om ons ter plekke te leiden.

Daar aangekomen werden we verwend door een stralend zonnetje, wat heel welkom was na een Belgische zomermaand. liet tweede bootje dat ons tot Türku Finland zou leiden was nog mooier dan het eerste. Wij voeren langs talrijke eilandjes waarop telkens wat huisjes stonden. En net ongeveer zoals bij ons kon je de welvaart van de bewoners inschatten door het aantal bootjes te tellen (bij ons kan dit 1, 2 of meer geitjes zijn). Wel bestond voor deze mensen het gevaar dat ze zoals wij ons brood laten vallen op straat, dit bij hen een waterachtig sopje kon worden. Dus goed vasthouden hé. Na het avondmaal konden we dan terug dromenland in want 's morgens moesten we vroeg aan de wagen zijn. Maar ja, het zouden wij niet zijn die als laatsten arriveerden. De meeste wagens waren reeds rond ons wagentje gereden en we waren praktisch de enigen nog in de ruimte. Wel stond er nog een united gecoulorede geit van Marino die wat problemen had met het stuurslot.

Na een bezoek te brengen aan een museum in Helsinki (waarvoor we Marino nog altijd een pint moeten betalen omdat hij de flikken die de parkeermeters controleerden kon overtuigen ons geen boete te geven), reden we richting Kotka waar we bij onze Julien zijn broer zouden overnachten. Daar we geen boten meer moesten halen ging dit dan ook aan een rustig tempo en konden we het buitenverblijfje van de Russische tsaar gaan bezien. Spijtig genoeg was hij niet thuis en heeft ons dan ook niet uitgenodigd op de koffie (de gierigaard). Aangekomen te Kotka werden we hartelijk verwelkomd door Lisa en familie. Het was daar net een rnini-camping, enkelen zetten de tent op, diegenen die daar geen goesting voor hadden zoals wij (ge weet wel, liever lui dan moe) konden op zolder een uiltje vangen. Nadat Freddy ons nog wat over Finse gebruiken en gewoonten vertelde konden we dan ook in onze slaapzak en op ons luchtmatras (alhoewel hier al wat zoekwerk kwam bij kijken want we vonden ons tsjoepekes niet). Dit ging voor sommigen met evenwichtsstoornissen (of door de drank) al wat moeilijker. Ook daar zijn we geintervieuwd door een Finse journaliste van de streekkrant en zijn dan ook nu nog steeds aan het pronken met deze editie hier in België. We hebben het daar nogal met handen en voeten uitgelegd maar verstonden en verstaan nog steeds geen reet van wat ze over ons schreven (maar allé naar de prentjes kijken is ook leuk en zeker als wij erop staan nietwaar).Probeer zelf maar:' Râttisitikalla Belgiassa uskollinen kannattajajoukko- schreven ze over ons (rare jongens die Belgen waarschijnlijk). Erger was dat ook de menu's in die zin waren opgesteld (dat zal verhongeren worden).

Nu stond er ons niets meer in de weg om in 1 trok naar Nirmes te rijden. We hadden zelfs wat tijd over om de grenspost met Rusland of is het nu Est- of Letland ('t blijft nu al gelijk het was bij de rode kameraden) te bekijken want meer mocht je daar toch niet doen of je moest je bekeren tot het communisme. Daar we daar toch niet binnen mochten tuften we op ons gemak verder en kwamen we aan op de camping, weliswaar een dagje te vroeg (zo snel hadden we gereden). Aan de grote kudde grazende geitjes wisten we dat we goed zaten. Na de administratieve taken (vooral afdokken) te regelen konden we een nestje uitkiezen. Daar het terrein wat drassig was hebben we wel wat rond getoerd vooraleer we ons installeerden. Omdat we al wat ervaring hebben in tentenbouw was het zaakje gauw gepiept (ja, ik heb eerst de ondertent vastgeklopt en dan pas de stokken, dit voor de verandering). Hierna konden we aan de verkenning van het terrein beginnen. We merkten dat dit wel een enorm spul was gelegen aan een meer en met vele wandelpaden in de buurt. Alle comfort van een camping was zeker aanwezig, zelfs meer er waren sauna's en kookruimtes voorzien. Zelfs een hotel was er. Dit zou wel goed van pas komen wanneer het 's avonds wat kouder zou worden om ons teentjes en achterste wat te warmen. Het zou dus wel tof worden en zo konden we met een gerust gemoed de slaapzak in.

s Anderendaags toen wij opstonden (en ge weet dat dit niet vroeg is) waren bijna al onze Vlaamsche geburen verdwenen. Dit omdat het goed geregend had en de meesten naar een droog plaatsje moesten zoeken om de tent op te zetten. Door onze koppigheid en ook wel luiheid bleven we staan met enkel Bert en Hugo als buren en dit onder het motto eenmaal tent opgezet niet meer afbreken. Het zou wel de laatste keer zijn dat het water zo naar beneden stroomde want van dan af konden we ons 1 korte broek die we meehadden uitpakken en niet meer wegsteken (ge moet niet vragen hoe dat ze er uit zag na 14 dagen). Daar de meeting nog niet ofricieel was begonnen gingen we dan ook het stadje eens bekijken en merkten dat dit wel een klein gat was, maar dat wel alles te vinden was. Ook constateerden we dat het fabeltje dat alles zoveel duurder is dan bij ons niet helemaal klopte. Dit was wel het geval voor bepaalde produkten maar niet voor alles. Wat velen niet zo interessant vonden was dat het hier zo duur was, maar we moeten wel zeggen dat de Finnen zich dat niet zoveel aantrokken (getuige). 's Avonds na de openingsceremonie kon de meeting eindelijk starten en dus ook het grootste deel van onze vakantie. 's Avonds en 's nachts zijn wel relatieve begrippen want tijdens deze periode kenden wij dit niet. Gans ons bioritme werd grondig verstoord daar het ginds niet wou donker worden. Rond 2u schemerde het wat en rond 3u was het zonnetje al terug. Maar bioritme of niet voor somnigen was dit wel plezant daar ze van moeder de vrouw moesten thuis zijn als het donker werd. Dit lukte dus nooit.

Dt volgende morgen en dagen waren dan ook tal van activiteiten gepland. De Huppel kon wel niet aan alles deelnemen maar probeerde toch. Ook dankzij Patrick van Kortrijk kwamen we soms wel goed uit de verf. Vooral bij het touwtrekken was hij een niet te missen kracht. Trouwens ik ook niet hé jongens, want toeval of niet, van het moment dat mijn gespierde armen en lichaam (ijdele hoop) niet meer gebruikt werden gingen jullie nogal vooruit, er werd zelfs een nieuw wereldrecord op de 100 meter aan een sleeptouw hangen opgemeten. Maar niet getreurd wij hebben een fotooke met jullie smoelen erop (neig, erg, graaf). Ook aan andere activiteiten zoals het in elkaar steken van een motor, het racen in roeiboot (amai diene boot), het showen van lekker behaarde en ook mooi geschoren mannenbenen en het slalommen met speciaal gefixeerde wagens werd toch wel succesrijk deelgenomen. We vragen ons trouwens af of Johan al weer met een gewone wagen kan rijden. Ook ons klein mannen trokken goed hunne plan bij de voor hen uitgedokterde speeltjes.

Toch was er iets waarin niemand de Huppelaars kon overtrefren, namelijk het vrijpodium. Al gauw swingde de ganse tent mee met het liedje 'Keep on ducking in the free world' gebracht door Big Bill Alain, Tjerk Sledge (solo-gieter), Sid Rik Vicious (de man die sneller bass speelt dan zijn schaduw), Ber en Natasja als achterkoor en Marleen en Boos als de dancing gogo girls. Aan het applaus te horen wou men meer, maar spijtig genoeg was het repertoir van ons groepke beperkt. Na het optreden hadden ze zelfs moeite om al die krijsende fans van hun Iijf te houden. Het leven van een ster is soms moeilijk hé. Zo ook bij ons Boos die al direct een handtekening moest uitdelen aan een leuke Fin die een andere bedoeling had dan een platencontract aan te bieden. Tot hij mij zag natuurtijk want we raakten het niet eens over het contract. Verder werd er nog veel gedanst en gezeverd in alle talen, want dit was ook 1 van de leuke dingen van de meeting. Namelijk het feit dat verscheidene nationaliteiten bij elkaar kunnen leven zonder discussie laat staan geweld. Dus het probleem van de oorlogen is opgelost, start de produktie van de 2 pk opnieuw en zorg dat iedereen met dit wagentje kan rijden en er wordt alleen nog maar leute gemaakt.
En nationaliteiten waren er genoeg, zelfs iemand van Nieuw-Zeeland. We wisten zelfs niet dat ze de 2 pk daar ook kenden. Ook onze Sloveense vrienden waren met velen aangekomen uit dat deel van Europa waar ze niet te best overeen komen. Zij waren dan ook te herkennen aan de niitrailleurs aan de deuren en de kogelgaten in de carrosserie. Hopelijk is dit binnen 2 jaar ginder wat rustiger want de wereldmeeting is gepland om daar door te gaan. Deze keer kon men ook kiezen voor binnen 4 jaar. Als echte democraatjes mochten de Belgen allen hun stem uitbrengen, maar spijtig genoeg is men ons niet gevolgd want de keuze werd uiteindelijk ons buurlandje Holland. Dit is voor ons wel een voor- en nadeel, nameiijk het is niet ver. Het zal dus niet zo duur uitkomen, maar als iemand wil kan hij elke dag zonder veel moeite naar de molens in Holland gaan kijken. Vooral onze anciens waren niet te content met de keuze, maar laten we het beste hopen. Het is nog veraf.

De meeting zelf verliep dan gewoon verder. Er was altijd wel iets te doen; er stapten er zelfs in het huwelijksgeitje. Zo kon men ook elke morgen kuieren langs de rommelmarkt, waren er de spelletjes en telkens 's avonds een optreden. Maar belangrijk was dat alles vrij bleef. Je kon doen en laten wat je wou. Zoals wij beidjes echte zonnekloppers zijn kon je ons dan ook vaak aan of in het water treffen. Het was fijn om een beetje te spelevaren met onze roeiboot of anders ook nog te surfen, alhoewel we dit aan Wolf overlieten want zelf hebben we wat problemen met het evenwicht, zelfs zo erg dat de vissen ons op den duur zelf op de plank smeten omdat we hen teveel stoorden.

Maar spijtig genoeg duren mooie liedjes niet lang en kwam er een einde aan de meeting. Dit was niet het enige stechte nieuws dat we vernamen want ondertussen was ook onze Boudin 1 de pijp uit (kon hij nu geen week langer wachten, want als staatsambtenaar heb je recht op congé). Alle gekheid op een stokje, iedereen vond het toch erg dat hij er niet meer was. Maar ja, life must go on en het moment van vertrekken was gekomen (snik snik). Naar Noordkaap wilden we niet mee daar we geen goesting hadden om nog zolang in de auto te zitten zodat we maar afscheid namen van iedereen. Samen met Wolf en Ann trokken we dan richting Rovaniemi. We moesten toch eens op de Poolcirkel staan en op lappen gaan in Lapland. Onderweg zijn we wel een aantal rendieren tegengekomen maar de Kerstman was er niet bij. Die man heeft ook recht op betaald verlof hé.

Daarna volgden we genietend van een stralend zonnetje de kustlijn van Zweden wat heel prachtig is en gingen we kamperen waar we het nodig vonden. Toch liep niet alles van een leien dakie en zijn we de tortelduifjes na een tijdje kwijtgeraakt (ge weet wij slapen nogal lang hé en we staan zelfs niet op als er water in de tent staat). Maar niet gepanikeerd, onze co-piloot Boos Ickx met de landkaart in de aanslag zou ons wel op het goede spoor brengen. Zo reden we verder, zelfs tot in Gôteborg zonder verloren te rijden ('t is te zien waar ge dit leest, maar alleszins niet van uwe stoel of w.c. vallen van het verschieten). Daar namen we de Seacat en kwamen na 1u45 ook nog goekoper aan te Denemarken. Daar is het wel wat verkeerd gelopen want we zijn per ongeluk in het centrum van Alborg terecht gekomen en tot overmaat van ramp hadden we nog platte tube. Dit is wel niet zo erg want zelfs met twee linkerhanden kon dit gefikst worden, maar pech dat dit net moest gebeuren wanneer het Belgische weer ons tegemoet kwam (het strontregende). Nadien bleek dat we iets of iemand hadden omver gereden want er hing bloed aan de vleugel. Het beest (of de man?) zal waarschijnlijk nog net zijn tanden in onze band hebben gezet (de pestkop), maar we hadden hem toch hé (geniepige lach). lets later merkten we dat de wereld klein is want daar kwamen we onze Hugo nog eens tegen die echter geen tijd te verliezen had. Hij wou naar huis.

Zo bolden we op ons gemak rustig verder zonder verdere mankementen. Wel hebben we ons naftebakske nog eens volgepompt met loodvrije. We hadden ons van nummer vergist want bleifrei 99, 98, 96 trekt nogal goed opeen (ingewikkeld hé). De terugreis verliep meer en meer onder een bewolkte hemel, en dit bezorgde ons hartzeer (waren we ginder maar gebleven). Maar gedane zaken nemen geen keer en toch waren we wat content wanneer we onze stal zagen ( en ook onze auto na 6.000 km). Voor uit te pakken was het te laat want we wilden voor enkele dagen in onze nest kruipen. Na wat uit te rusten hebben we nog vaak aan dit mooie reisje gedacht, ook daar hier in Belgenland we tot vervelens toe naar de Koninklijke familie moesten kijken. Verder hopen we dat iedereen veilig is aangekomen en nog vaak mag terugdenken aan het rustige en mooie Scandinavië.

Dit was een kort relaas van de wereldmeeting, want het is voor ons onmogelijk alle leuke dingen te beschrijven. We hebben geprobeerd een indruk te geven opdat misschien volgende keer nog meer leden geinteresseerd geraken. De afwezigen hebben wel degelijk iets gemist.

Mano & Boos